मन

कधी कधी प्रश्न पडतो, मन हे काय असतं? मन हे आपलंच... न दिसणारं प्रतिबिंब असतं. त्यात उन्हाळ्यातील तप्त उन्हाच्या वेदना असतात, पावसाळ्यातील स्वप्नसरी असतात, हिवाळ्यातील आठवणींचा गारवा असतो..... आणि ते असतं तरी केवढं?.. शरीराच्या इंचा दोन इंचाच्या भागात न बसणारं असतं. शरीराचा महत्वाचा भाग हाच असतो. कोणाचं चांगलं, तर कोणाचं वाईट असतं. पण प्रत्येकाला ते चांगलंच वाटत असतं. कधी ते आत्मविश्वास देतं, तर कधी विश्वासघात करतं. त्यात नेहमी काहीतरी शिजत असतं. ते नेहमी भरकटत असतं.

मन कधी घाबरट असतं. मन कधी ताकदवानही असतं. मन कधी कधी चुकतं, आणि चुकत चुकत शिकतं. मनाची बाजू नेहमी जास्त असते; ते अप्रत्यक्षपणे नेहमी चुका करतं. मन हे स्थिर नसतं, मन कधी कधी एकाग्र होत नाही. मन निष्काळजी असतं. मनाला कधी कधी एकटं रहावसं वाटतं. मनाला कधी एकत्र राहावंसं वाटतं, मनाला कधी वाटतं भरपूर पैसा मिळावा. मनाला कधी वाटतं. मनाला कधी वाटतं नेहमी गरीब राहावं, काय करायचं एव्हढा पैसा असल्यावर, मनाला सगळं आयतं हवं असतं. मनाला हवं असणारं पण प्रत्यक्षात, वेगळं झाल्यावर तडजोडही मनच करत असतं. वर्तमान, भूत व भविष्य यात मन नेहमी फिरत असतं.

ह्या विश्वामध्ये निसर्गाने अशी एकच भाषा बनवली आहे, की ती फक्त मनुष्याला स्वतःची, स्वतःला ऐकू येईल. तो कितीही ओरडला तरी ती भाषा कोणाला ऐकू जाणार नाही. ती भाषा म्हणजे मनाची भाषा. ती तेव्हाच समजते जेव्हा शरीर आपले हावभाव स्पष्ट करते आणि ते हावभाव ओळखायलासुद्धा मनच असावे लागते.

मन माझे, माझे अस्तित्व, दाखवून गेले, क्षणार्धात.
मन माझे, माझे स्वप्न, उद्ध्वस्त करून गेले, क्षणार्धात.
मन माझे, जाणिव 'तिची', करून गेले, क्षणार्धात.
मन माझे, माझ्या आठवणी, हसवून गेल्या, क्षणार्धात.
मन माझे, भाषा प्रीतीची, शिकवून गेले, क्षणार्धात.
मन माझे, विखुरलेले, नाते जडून गेले, क्षणार्धात.
मन माझे, क्षितीज नसणारे, माझ्याच जवळ असणारे, क्षणार्धात.
मन माझे, एक फुलपाखरू, उडतसे सारखे, क्षणार्धात.
मन माझे, वाट शोधणारे, न मिळाल्यास स्वतः तयार करणारे, क्षणार्धात.